Droompaard en andere Falklandjes

blond, goudblond, zonder één enkele witte draad.

‘Zie je wel?’ - lachte ze, weer tastend in zijn haren.

‘Laat ⁵t nu maar,⁵ zei hij.

‘Die éne nog, David... O, wat een lange — net een stukje garen.⁵

‘Nee,⁵ zei hij geprikkeld, ‘nee, ⁵t doet pijn/

‘Hè toe, die éne nog om je te overtuigen../

‘⁵t Doet pijn, kind.⁵

‘Nou - die éne nog - ⁵t is zo⁵n mooie, zo een helemaal spierwitte/

Stil lag hij met het hoofd, voelde weer de aaiende aangenaamheid van het vingergestreel, dan het strak worden van de haar, het opbulten der huid - de knap.

‘Met wortel en al, David - kijk eens!,.. Kijk je niet?... Zie je ⁵m... Daar gaat-ie../

En met een plofje van adem stootte ze de haar weg die ze gehouden had tussen de rozige nagels.

Hij had de ogen gesloten, dacht met een vreemde verdrietigheid aan iets dat hem hinderde, dat geen naam had, iets dat kórt op kwam als een donkere leegte...

Maar ze wandelden verder, armen heen om elkanders middel, licht en luchtig als kinderen in de laan van het groen dat hun kleren betipte, zachte schurinkjes gaf, zó nauw als het paadje v/erd. En als hij zijn hand hief, raakte hij aan de opperste blaren, wier ritslen zang gaf, wier tikkend gewrijf als ver-gehoorde kussen weerklonk. En de oude verrukking van straks, het verend buigen der takken, het zachte gewapper der blaren, groen, zilverwittig, het gelu-wen van ⁵t gras, het trage zoemen der bijen, drong op hen in.

38