Droompaard en andere Falklandjes

⁵t goudgele hart van een bloem.

Er klapte een licht-witte vlinder met teer-witte slaagjes en nóg een met vleugels van wijnrood, langzamer wiekend. En tussen het groen trillerden meerdere vlinders, witte veertjes bewogen op wind.

En het gras was gespriet van groen en koperbrons en hele veldjes van botergeel-hoofdjes.

Het laantje week-uit, lijnend in ⁵t groen, scheen op hen toe te komen met stille verrukking, alles in knikkel, ge-buig, gehef van hoog geheven groetende takken.

Het was overal anders, anders groen in wondere tinten van transparant water, zeewier, doorvreten koper, groen van lichtende ogen - en verder weer enkel teer Meigroen, kuifjes nog nat van morgendauw, karteltjes blauw groen met aansnikkende verrukkingen, diep-onontleedbare vreugden.

En terwijl de wuivingen heerlijk, met geen ander geluid dan de zang van het bos en het zoemend gegons tot hen kwamen, voelden zij voor het eerst, beiden gelijk, wat geluk was — dat geluk van elkander-liefhebbenden, groen, groen van blaren en bomen, groen van voorjaar, groen van weiden en velden nodig heeft, er niet zonder kan zijn.

Zij zaten nu weer.

Het groen was om hen en een vreugde zo licht als nog nooit zij hadden gekend.

Met het hoofd op haar schoot lag hij te dromen, dromin-gen één met het groen en de doorspelende zon, dromin-gen zonder gestalte, vloeiende over tot het zwijgen der buigende takken.

Zij, gelukkig bewoog de hand door zijn haar, keek naar het glijden der witte vingers met de trouwring door het krullende bruin, naar zijn voorhoofd, wijd-opene ogen, naar de neus met de snorharen.

‘O, David, je wordt grijs,⁵ lachte ze.

‘Ik?... Grijs?⁵ keek hij vraaglachend op, nét met een zon

35