Droompaard en andere Falklandjes

Grootmoedertje

Ze wreef d’r benige skelet-handen over de in de rokken uitpuilende knieën, angstig, met hortende rukken. Als die nou maar kwam. Als die nou maar gauw kwam. Zo’n spéélse jongen. Trui kon d’r elk ogenblik zijn. Dan had je de poppen an ’t dansen, dan was d’r weer ruzie en knorren. Waar bleef die nou? Ze had ’t nog zó gezegd. Daar ging de bel. Was ’t Trui of een van de kinderen? Nou deed de meid open. Hij was ⁵t. Sjors alleen bonsde zo de trappen op zonder z’n voeten te vegen. Goddank.

‘Ben jij ⁵t Sjors?’

‘Ja, gromoe.’

‘Heb je ’t?’

‘Ja, gromoe.’

Uit z’n warme broekzak haalde het ventje een medicijn-fles, half-gevuld. Met d’r bevende skelet-handen nam ze het aan, dee de kurk er af, rook even, dee ’t weer dicht en moffelde het weg in haar zak.

‘Hoeveel geld heb je over?’

‘Vijftien cent.⁵

Netjes telde hij de warme centen uit op de vensterbank. ‘Die zijn voor jou, Sjors. Zal je niks zeggen?’

‘Nee, gromoe.’

‘Je moe hoeft ’t niet te weten, hoor je?’

‘Nee, gromoe.’

‘Koop jij nou maar wat knikkers. Geen snoepgoed, hoor je?’

‘Ja, gromoe.’

Ze hoorde hem de trappen afbonzen, zoals hij ’t altijd dee, twee, drie treden tegelijk. Gauw nou, voor d’r iemand kwam. De hals van ’t flesje rikketikte tegen haar tanden, zó als de benige handen beefden. Hè. Hè. Nou niet meer. Vanavond de rest. Hè, wat ’n ander mens wer-je zo. Belle-bellebel. Dat was Treesje. Die belde altijd zo lang als ze uit school kwam.

15