Droompaard en andere Falklandjes

Kliniek

‘Toen zei d’r een... je mot tot honderd telle... ze keke me allemaal an... Kind, ik was zo verlege... Toen begon ik een, twee, drie, vier... en toen heb ik geschreeuwd tot ik sliep... Gek hè?...⁵

‘Hebbe ze je opengesneje, terwijl je sliep?⁵ ‘...Da-weet ik niet... Ik lag weer hier toen ik wakker werd... en toen was ik zo ziek as een hond... en toen stak mijn been, maar ze hadde ’t vastgebonde... en je kon d’r niks aan merreke.’

‘...Heb-ie dan niks gevoeld?⁵

‘...Niks... Kan jij merreke da ze je snije as je slaapt?* ‘...Da-weet ik niet.’

‘...Mot jij ook gesneje worre?’

‘...De zuster zegt van nee.’

‘...Wat scheel jij dan?’

‘...De rhumetiek is me naar binne geslage.⁵ ‘Doet dat pijn?’

‘Nou hoor! Me hart klopt soms verschrikkelijk... en dan krijg ik ’t zo benauwd...’

‘Ze dachte eerst da’k dood zou gaan.’

‘Was jij d’r bang voor?’

‘Ikke?... Nee... Je legt hier wat lekker... Je zou d’r voor je plezier komme... Heb jij van-morgen ook sjokola gehad?...⁵ ‘Nee, pap.⁵

Ze lagen nog te praten in de grote ziekenzaal van het Binnengasthuis, toen de pleegzuster kwam.

‘Riekje, je moet even mee naar de kliniek.⁵ ‘Wordt ze nou ook gesneje?’

‘Nee, domme meid, Riekje wordt niet gesnejen.⁵ De zuster wikkelde Riekje in een wollen deken, nam d’r in de armen, droeg d’r weg.

‘Da-ag!’ riep Toos.

10