Droompaard en andere Falklandjes

T)a-a gL.’

In de gang, angstig, benauwd - vroeg ze nog eens: ‘Zuster, ze zelle me toch geen pijn doen?...’

‘Nee, Riekje, wees maar niet bang.’

De deur van de kliniek ging open. Zuster lei d’r voorzichtig in een bed en ging heen. Onrustig keek Riekje rond, verlegen bij het gezicht van zoveel mensen. Een heer met gouden bril, kaal hoofd en grijze bakkebaarden, een heer die vriendelijk keek, kwam bij het bed zitten. Die kende ze. Da-was de prof ester. Maar de andere twee die bij d’r bed zatte en al die here in de rondte... die d’r ankeke... zoue ze d’r ook gaan snije... maar ze zag nergens messe... en de profester keek zo vriendelijk.

‘Doe nou even je jakje uit, kind.’

Hij hielp haar en tikte zachtjes op d’r wangen.

‘...Wees nou maar niet bang... We zullen je geen pijn doen...’

Professor schoof het hemd naar beneden.

‘...Niet bang zijn kindje...’

‘Wor ik nou heus niet gesneje?’

‘Wel nee, malle meid... Zo, blijf nou rustig liggen... Wil u beginnen te vragen, mijnheer?’

Aarzelend, ’t zelf nog vreemd vindend, begon de student. ‘Hoe is je naam?’

‘Rika Bosch...’

‘Hoe oud ben je?’

‘Veertien in December.’

‘Leven je vader en moeder nog?*

‘Vader is dood...’

‘Waaran is-ie gestorven?’

‘Weet ik niet...’

‘Is je moeder gezond?’

‘...Ze was gister verkouën...’

Het doezelig November-licht scheen rustig in de kliniek-zaal. Sterk-verlicht stond het ijzeren bed met het meisje,

ii