Vreemde jacht

Dolf. Wat nou ja meneer? Wat heb ’k bedoeld?

Jaap. Dat weet ’k niet — ik dacht....

Dolf. Lach niet!... Lach niet!... ’k waarschuw je: ’k neem ’t weer af!... Laat die met — waarvan jij dàcht... laat die boven komen.

Jaap. Ja meneer, (af).

Zesde Tooneel.

Dolf, Dokter.

Dokter. Is dat de man die aan ’t snorren geweest is?

Dolf. Ja-ja. ’n Gladekker, first class, door den char-gé-d’affaires van de goeie ziel, ergens bij de politie opgeduikeld, ’n gewezen inspecteur, gesjeesd omdat-ie te handig voor z’n supérieuren werd ! (plukt een knop uit den bouquet, steekt die in z’n knoopsgat) Jan, voortreffelijke kerel, Jan, ouwe boemelaar — als ’t vandaag niet lukt — als geen van de vijf m’n — ’t kriewelt in m’n keel, als ’k ’t fatale woord uitspreek! — geen van de vijf m’n dóch-ter blijkt, ga ’k in ’n klooster, om Hope d’r oogen, d’r prachtige oogen te ontloopen... Had je ook niet voor drie maanden kunnen denken, dat ik, ik, door’n menschje, dat om ’n haverklap m’n uitstekend humeur bederft, dat ’k bij tijden gewoon niet zetten kan — schrikkelijke individuen, die hyper-moderne wijfjes ! — dat ik door zóo een aan ’n zijden draadje rond word geleid!... Als de goeie ziel ’t vodje van ’n brief niet bewaard had — en dien avond van ’r dood niet de obsessie van de Stichting en ’t kinderen-asyl, die groteske belofte Entrez! Ga zitten. Steek 'n sigaar op.

184