Vreemde jacht

Dolf. Als ’k ’t maar belóóf, hé?... (zwak-spottend). ’k Steek ’r m’n vingers bij op, dat ’k waarachtig

moeite zal doen ’r te vinden. Hoe heet m’n____

vrouw ook weer?

Mevr. v. Walden. Weet ’k niet. Sofie... Sofie...

Dolf. Dat marcheert. Ik ken ’r enkel als Kreeftje! Kreeftje____

Mevr. v. Walden. Zul je dat kind als ’n dochter...?

Dolf. Als ’k er ü — en m’n vriendin Hope — mee plezier____

Mevr. v. Walden. Zoo waar God ons ziet?

Dolf. Mamaatje — moet ’t zoo plechtig! ’t Wordt ’n geweldig stuivers-romannetje....

Mevr. v. Walden. Ik heb zoo’n spijt van m’n harteloosheid.

Dolf. Geexalteerd moedertje: op één conditie herhaal ’k m’n belofte in volste ernst — als je weer een, twee, drie gaat rusten — we zullen Jan Linden niet onder de oogen durven komen_____

Mevr. v. Walden (hem op ’t voorhoofd zoenend). Dank je — dank je, jongen. Al lijkt ’t je nog zoo overdreven — ’t gaf me den heelen dag ’n gevoel van gejaagdheid, of ’k iets vergeten, iets vergeten had... Je arm, Hope — ’k zal vannacht als ’n roos slapen.

(bij de deur). Ontbijten we samen? Ja? Achtuur____

En vast af gesproken, Dolf?

172