Vreemde jacht

hebben, is goed en te begrijpen. Niet verder op doorgaan.

Mevr. v. Walden. Nee jongen. Hiér begint m’n schuld. Ik had twee jonge kinderen verlaten — de jongen drie, ’t meisje twee. En dat mag niet. Dat is zoo wreed, zoo misdadig — schaapjes op dién leeftijd, die op de móéder aan zijn gewezen. Nee — niet in de rede vallen! Niemand kan over zoo iets oordee-len. ’t Wordt ’n ding voor je geweten. Enkel voor je éigen geweten. M’n eerste man had ’t niet breed. Ze hebben armoe gekend — later. En nooit genegenheid, de stumpers. Als hij aan z’n werk was, werden ze door ’n meid verzorgd — vérzörgd. Drie, viermaal heb ’k geprobeerd met gèld te helpen — wou-ie niet. ’k Wou ze voor mijn rekening ’n opvoeding geven — wou-ie niet. Toen ’k eens de reis had gemaakt, om ze te zien, werd ’k ziek zooals ze ’r verwaarloosd uitzagen — ’t kleine lekkere meisje vooral — mijn dochtertje, als ’k ’t recht heb dat nu nog te zeggen. Op ’n dag — nee, maak je niet ongerust — ’t is zoo dood en ver — is ’t ventje overreden — ’n jaar later stierf ’t meisje — dat tengere, zwarte ding aan typhus — ongekookte melk. Dolf, m’n jongen — ’k heb m’n plicht bij de grafjes mogen doen — m’n plicht... m’n plicht...

Dolf. Zie geen spoken mama — plicht is ’n ding...

Mevr. v. Walden... ’n Ding, dat ik in die dagen als ’n last, ’n machtspreuk — over boord wierp — dat toch zoo’n genot, zoo’n rust geeft____

166