Vreemde jacht

Mevr. v. Walden, (glimlachend). M’n krant had ’k uit» en toen méénde ik jouw stem te hooren----

Hope. Mevrouw, u moet dadelijk, dadelijk weer----

Dolf. Hoe kunt u dat doen? (Omhelst haar) Ongehoorzaam moedertje! Ik blijf hier zóólang u me houden wil — maar u gaat naar uw kamer.

Mevr.    v.    Walden.    (Hope afwerend).    Nee kind —

vijf minuten — op de klok af vijf — dan mag je desnoods met geweld----

Hope. Mevrouw----

Mevr. v. Walden. Spreek ’k óóit onwaarheid, Hope? Ik ben beter — de aanval is voorbij. Dat voel ’k zelf ’t beste.... En — nee, ik neem den stoel bij ’t balkon — even de zee hooren — dank je! — en wou ik zeggen, als ’t ergste niét voorbij is, dan wil ’k van ’t gevoel van opluchting profiteeren, om ’n oogenblikje, één oogenblikje met jou, jongen, te praten____

Hope. Praten doet u vooral niet____

Dolf. Beslist niet.

Mevr.    v.    Walden.    Goed kinderen...    ’k Zal matig

zijn. Doe de deur achter me toe, Hope — ’t trekt ’n beetje — ’t raam in de slaapkamer staat open.

Hope. Dan doe ’k ’t dicht. (af).

Mevr.    v.    Walden.    Dolf, beste jongen:    dat meisje is

meer dan ’n engel    — dat meisje is 'n    vrouw zooals

162