Vreemde jacht

Hope.    Dat zal van    uw toon afhangen....

Dolf.    ’k Heb nu    maar één glas gedronken,    Hope    —

en mama ligt daar, Hope — en wanneer ’k ’n Blauwbaard ben, Hope, ben ’k toch ook nog ’n beetje gentleman, waarachtig ’n beetje — een, die fair genoeg is zich te schamen over ’n laagheid... Ga je nu weer daar zitten ?... Spelen we verstoppertje...?...    (zet zich over haar). Enkel twee

vragen  Klopt ’r niets, niets meer voor me onder

dat charmante verpleegsterskostuum, dat je prachtig staat?

Hope.    Meneer, ik    ben in geen stemming.......

Dolf.    Ik wel....    Tweede vraag — en sérieus,    Hope

— zoo sérieus als ’t bij ’n bed, dat ’n sterfbed had kunnen zijn, mogelijk is! — zeg jij ja, wanneer ’k

je... wanneer ik je... wanneer ik je Dat is

driemaal.... Hahaha!... ’k Zit te hakkelen, als ’n

jongen van de Burgerschool  Dat komt, omdat

de knot van je haar me geweldig biologeert.... Kun je je nu niet zoo’n heel klein tikje naar me toedraaien?... Hope!... Moet ’k alleen je haarknot en ’n schattig stukje oorlel zien — als ik je vriendelijk verzoek meelij met ’n ouwen doordraaier te hebben, door ’m te tróuwen____

Hope. (opstaand) Foei!

Dolf. Foei?... Is de vraag zoo misdadig?

Hope. Als ’k die schandelijke inval in m’n kamer,

157