Vreemde jacht

met ’t kind, ’t kind waarvan die brief zoo zeker, zoo wanhopig-zeker, zoo pijndoend-zeker sprak....

Hope ... Pijndoend — pijndoend — Zegt ü pijndoend ?

Dolf... Dat verbaast je — daar kijk je me bij aan.. Merk je dan niet, hoe de gedachte van mama en jou ’n obsessie... (bitter)... hoe ’k langzaam, als ’n slak zoo langzaam ben gaan voelen, dat als dat kind nog leeft — en ’t kan leven — ’t kan, kan! — dat dat meisje dan op ’t uur dat we hier met elkaar praten, zoo verloren is — als — als... (staartvoor zich uit)... Ja. Ja... Eens heeft Snip me in ’n hotel van vijfhonderd kamers gezocht, en ontmoette me niet, omdat ze enkel m’n voornaam wist. Dat was ’n puzzle, ’n goeie mop... Als je ’n brief ergens opgeborgen heb, zeker opgeborgen — en je vindt ’m niet, dan zoek je nijdig en zenuwachtig tot-ie na dagen en dagen vloeken vlak voor de hand ligt — zooals dien middag tusschen de sigaren... Maar dat levende menschen, levende, ’n vrouw en ’n meisje van achttien verdwijnen, zooals ’n steen ’t achter ons in ’t water, zou doen — en dat je ’r telkens over piekert, zonder resultaat da’s... da’s... (laat de pop vallen).. Jij heb toen gesproken van ’n radelooze zéé-van-menschen — dat was juist — de zee spoelt weg, spoelt niet terug ., (verschrikt opkijkend)... Hope, huil je?... Waarom huil jij, Hope?

Dolf. .. Omdat — omdat.., Dat kan ’k nu niet zeggen. ... Omdat... Willen we niet verder....

Dolf... Niet verder?

240