Vreemde jacht

schaduw ziet loopen... Als ’k verward praat, mevrouw, best mensch....

Annie... Zou u dat mevrouw nou niet ’ns eindelijk laten schieten?... Ik heet Annie.

Dolf... Mag dat?

Annie. .. Graag.

Dolf... Zegt u — zeg jij dan ook Dolf?

Annie... Als u — als jij ’r niets tegen heb: natuurlijk....

Dolf... Ik heb ’n boel beroerdheid gehad, Annie — wat doet ’t me ’n goed, dat ’k ’ns vertrouwelijk babbelen mag! — ’n boel waarmee ’k in m’n eentje moest uitvechten — met m’n eenen ik, die m’n anderen ik uitlachte, voor de mal hield — met m’n eenen ik, die tegen m’n anderen ik zei: „je ben ’n zot, ’n kwast, ’n idioot” — met m’n eenen ik, die m’n anderen naar de tingeltangels dreef, naar vrinden, naar vrouwen — met m’n eenen ik, die spotte, vloekte, met geld smeet — me whiskey en soda liet drinken, als de andere te sentimenteel, te zwak, te willoos dee.... Van de eene hotelkamer ben ’k naar de andere getrokken, bediend, naar de oogen gekeken — grocjes slikkend, om te slapen, te slapen... Wakker liggen is ’t gemeenste, ’t vuilste dat je overkomen kan... Dat met m’n bril waarover ’k daarnet grapjes uithaalde — ’k voel me zoo ouwerwetsch gezond als ’k ’t kan, kan

— was niet ’t gevolg van minder-goede oogen

— je kunt ’t ook door slappe zenuwtjes krijgen.

232