Vreemde jacht

ons toezicht aan ’t strand spelen: jullie beseft je zegening niet, dat je in ’n bandeloos Gesticht opgroeit, langzaam mensch wordt, zonder de wrok van ’n thuis, als de kleine Ninette, zonder ’t stil gehuil van je moeder, zonder de drift om ’n kleinigheid

van je vader  Als ze in ’t zand om me heen

stoeien, me gierend van ’t lachen begraven, me met z’n tien, twintig, dertig waarachtige broertjes en zusjes bestormen, krijg ’k soms de tranen in m’n oo-gen — voel ’k me in ’t prachtigst gezin van de wereld — ’t gezin zooals ik ’t me verbeeld, dat ’t na eeuwen overal, overal zijn zal — elk kind door z’n geboorte ’t kind van ieder — van ieder — vaders bijzaak. (een stilte) ’k Ben blij dat

de „mijne” me tot die gedachten gebracht heeft____

dat ik ’r geen heb----

Annie (glimlachend).. Hope, Hope — hoe kun je dat alles zoo akelig resoluut — haast zoo onvrouwelijk zeggen — terwijl Tilleke achter die deur slaapt....

Hope. .. Onvrouwelijk?... Ik met m’n zestig kinderen! ... (scherp)... Niet ieder kan... (zich inhoudend).. Neem me niet kwalijk, Ans... Ik ben vandaag geen opwekkend gezelschap... (luchtig)... Hou jij je aan den allerheiligsten band... van ’t geluk., (staatop, gaat naar den erker. De meid brengt het thee-gerei. Annie schenkt het water. Van dichtbij, benee, klinkt kindergejoel. Hope opent het venster, zwaait met den arm...) Dag jongens! Dag! Dag Fritsje! Wil jij me vandaag niet zien? (kinderstem: „Dagmoeder!”)... Dag Suus! Dag Suus! (Kinderstem: „Dag moeder !”) ... Dag Henk! Heb je erge pijn, dat je zoo hinkt,

222