Vreemde jacht

Hope. (die met het hoofd in de handen gezeten heeft)... Niet samen bij ‘n sterf bedje — dat wordt ’t! — willen komen... O, o, wat is al dat gedoe erger dan wanhopig — wat is ’t angstig ’n zoo harden kijk op ’t leven te krijgen, als ik ’t hier dagelijks, dagelijks...

Annie. Hope — wat scheelt je?

Hope....’n Beetje downheid — 'n tikje moeiheid — Vannacht ben ’k ’r ’n paar maal uit gemoeten — en die operatie aan dat lichaampje vanmorgen, heeft me.. .(moeilijk) ... Voor jou heb ’k geen geheimen, Ans — bij jou heb ’k me zoo thuis gevoeld, na ’t werk in ’t Gesticht — ik ben ’r je zoo dankbaar voor... Toen dat meisje onder de pijn lachte, lachte om ons te overtuigen dat we ’r geen zeer hadden gedaan — toen had ze denzelfden trek om den mond van — van zeker iemand...

Annie— Van...

Hope... Geen naam uitspreken. Denk aan de afspraak! (wrevelig)... Wat ’n mensch met karakter ben ik, hè? Als ’k ’r zoo iets uitflap, krijg ’k ’n gevoel van afkeer voor mezelf... (quasi-onverschillig).. Waar hadden we ’t over?... Over Ninette. Over den band, den heiligen band, zou dominee zeggen... Zondag heeft-ie ’r ’n boom over opgezet — over z’n „heiligen band” — dat de menschen uit ’t dorp met d’r oogleden knipperden... Alleen ik niet... Ik weet te veel... Ons Gesticht is ’n te vinnige illustratie op de heiligheid.... Kinderen, kinderen, denk ’k zoo dikwijls, als ze d’r goddelijke spelletjes onder

221