Vreemde jacht

ve! Nee — moeder het ’n lóópende hand — dat lijkt op niks! — „ferachtig as God me hoort” ....

Ferachtig Ferachtig! Daar hoef-ie geen twee

telle over te prakkizeere.... Da’s zoo min van onze móéder as ik van me schooier van ’n vader ben.

Dolf. (opgelucht)... En is ’t ónmogelijk, dat uw moeder vroeger Kreeftje heette?

Sofie. .. Kreefje, hahaha!

Agnes ... Nou beginne me te merreke hoe laat ’t is! Wat ’n flauwe bak! Goed da-je niet alleen op visite gegaan ben, Fie. Magge me de papiere terug asjeblief?

Hope. ’t Was geen aardigheid, juffrouw — ik zal zoo vrij zijn nog eens persoonlijk bij u aan te komen.

Agnes. As ’t voor die brieve is, hoeft ’t niet, zuster — moeder d’r schrift is met dat vuur en water. Blijf jij nog zitte?... Dag menschel...

Sofie.. .. Dag juffr... zuster. Dag heere...

Agnes, (bij de deur)... As ’t géén aardigheid met dat Kreeftje was — dan het de man van die Kreeftje toch zeker óók ’n fijne bijnaam gehad... Bejour allemaal! (geprikkeld af. Hope is bij de laatste woorden de bibliotheek ingeschuifeld.)

Dolf. (schellend)... Dat was ’n stelletje! En die kleinste... nou! ’n Verbazend vief ding! Twee, drie jaar ouwer, dacht ’k terwijl ze bezig was — en ze zou... Complicatie voor ’n roman fin-de-siècle: de

207