Interieurs

‘Je gaat. Je gaat!. .. Maar... Maar. . . Bob, engel, liéve Bob, zul je niet naar andere vrouwe kijke?’

‘Ah! Bravo!

‘Zeg ’t me. Tóe, zeg ’t me.’

‘Domme meid, blijf je nou altijd jaloers. Hoe kün je daaraan denke! Hoe kün je! En dat noü, noü. . . Heb je dan niks geleerd in je ziekte?

‘Beloof ’t me nou maar - toé - beloof ’t,’ zei ze triestig-la-chend: ”t is toch maar gekheid, da’k ’t je vraag. .. toé. .. toé.’

‘Ik zal naar niemand kijke. Alleen naar de punte van me laarze. Alleen naar de keie, hè? Alleen naar de sneeuw, hè? Hahaha! Malle, malle meid.’

‘En hoü je nog altijd van me?’

‘Altijd/

‘Even veel?’

‘Duizendmaal meer.’

‘Op je erewoord?’

‘Op me erewoord.’

‘Zeg dan: zo waar help me God-allemachtig. .

‘Maar m’n hemel Amieke - wat ’n krankzinnige invalle, wat krankzinnig!’

‘Toe nou lief-ie, zég ’t. Zég ’t. Hè toe, zég ’t. Je maakt ’r me zo gelukkig mee. - Ach toe. Toe!’

‘Wat wil je dan da’k zeg?’

‘Je moet ’t me nazegge, precies nazegge: Ik hou van me vrouw.’

‘Ik hou van me vrouw ‘. . .Amieke.’

‘. . . Hou van me vrouw Amieke ‘... Zo waar help me God

71