Interieurs

Nou trok-ie z’n jas an, stond wéér voor de spiegel, wriemelend an de knopen. Wat nou? Z’n hoge hoed en z’n handschoenen. Knip-knip van de koperen knopen.

‘Dag vrouwtje.’

‘Dag. . .’

‘Wat ben je onvriendelijk, ’k Ben waarachtig in ’n half uur terug. . . Dag hartje.’

‘Dag Bob.’

‘Wil je liever hebbe da’k niét ga?’

‘Je heb toch gezegd, dat ’t nódig is.’

‘Dat is ’t ook. Dat wéét je zelf. Maar als ik je ’r zo’n displezier mee doe ‘Daar stoor je je wat an!’

‘Nou - nou - nou! Niet zo kribbig zijn.’

‘Waarom heb je je zo opgedirkt?’

‘Ik? Ik? - Och wat ’n eeüwige gekheid! Wor-je dan nooit wijzer?. . . Verander je nooit!’

‘... Ik weet niet... Ik weet niet... Ik weet niks... Ik zie niks... Ik moet alles late gebeüre... Ik ben ’n last voor je, ’n last, anders niks!’

‘Zeg nou is eerlijk - bén ik niet goed voor je?’

‘Je ben goed... Je ben goed. . . Maar wat ben ik voor jou?... Ik sta je in de weg. . . Je moet me wel dulde. . . Ach, lieve God, lieve God!

Tranen liepen uit de blinde ogen. Groot van meelijden, zag hij haar zitten in de leunstoel, ’t bleek-betrokken gezicht onder ’t blonde haar, ’t jónge gezicht, ’t héél-jonge gezicht.

‘Dan blijf ’k thuis.’

‘Nee, ’k wil dat je gaat. Anders verwijt je me later.’ ‘Welnee.’

70