De roode Flibustier

water uit z’n kneedsel losgeschud, losgeslagen, losgekamd droomschoon blond haar.

’t Hing met de uiterste schijnbaar-zwarter beklutste einden in ’t glinstervlak van den blankstaanden kelder, of iemand benee ’t nog vasthield — ’t leek zich door de deinende spiegeling nog eens en in glanzender mate te herhalen, wonderlijk, aandoenlijk-bizar, ’n ontroerende optische vergissing van eindeloos haar aan ’n onaanzienlijk kinderlichaam.

„Ach, ach — wat jammer, meneer!”, zei de ik-van-gelegenheidsgezegden-in-m’n-binnenste, terwijl ’t lugubere van ’t geval me instinctief ’n tree omhoog dreef.

„Wel vervloekt, kom je ons op kletspraatjes traktee-ren! Schiet op en neem m’n vrachtje over!”

„Hoe bedoelt u?”, vroeg ’k, met ’n schrikgalop door m’n hersens.

’k Begreep ’m natuurlijk volkomen. Hij sprak Hol-landsch.

Doch er zijn oogenblikken van consternatie, waarin elk gezond woord als ’n klit brandnetels, ’n zwerm wespen, ’n stof-hoos op je toe-keilt.

’t Gegroet van ’t o-zoo-angstig-bleek handje in ’t schuivend watervlak — ’t diamanten gedruppel langs de vingertoppen — ’t kuivend, zijden gestreel der haren tegen de norsche ijzeren spijlen — fascineerden me. „Wat weerlicht!”, vloekte Rijk, die ’r met z’n roodkoperen helm, z’n rood haar en z’n dreigende wenkbrauwen als de baardige duivel met ’n weerlooze prooi uitzag: „mot ik je uitleggen wat ’k bedoel, slungel, schaapskop!.... Stap de plank over en pak aan! En vlug! Je ziet toch, idioot, dat ’k ’r zóó niet door kom!”

159