De roode Flibustier

uitgegaan — die van Ruth brandde voldoende helder, om ’n bijna onwerkelijk tooneeltje van verfijndste griezeligheid, ’n greep uit de duizend-en-een-nacht, ’n onderaardsch sprookje van gnomen en ’n dood prinsesje — in pijnlijk-schel licht aan te plassen. Rijkaard tusschen de spijlen van ’t rooster beklemd — de accumulator op z’n rug wrong tegen den binnenkant — hield in de glimmend-zwarte armen van ’t duikerspak ’n meisjeslichaam.

Ruth, achter ’m gebukt, den koperen helm met ’t opengeschroefd vizier op ’t hoofd, boog en wurmde om ’t loodzware ding, dat je onder water nauwelijks voelde, van den ijzeren lat vrij te maken.

’t Eleetrisch lampje woelde purperen wonden in ’t metaal der maskers, zette ’t glas der kijkgaten in ’n gevloei en gevlam van roode, violette en zilver-fontei-nende dobberkringen, doorkolkte ’t water van den kelder met de rappe bewegelijkheid van ’n zoeklicht, spoot tegen de dofgroen-beslijmde steenen, de uitgevreten cement-kartelingen en zwart-begroeide stutsels onrustig-fladderende spuiingen, of jakkerende wolkjes zonnebundels beschoven.

Maar niet dat, voor mij geenszins nieuwe, deed me op de onderste traptree met ’n lummelachtig-open mond, twee treuzels van voeten en ’n stel baliekluivende oogen toekijken.

’k Zag ’t roovers-sousterrain van ons huis bij die fantastische belichting niet voor de eerste maal.

M’n onstuimige aandacht was bij ’t tenger, slap-bun-gelencl meisjeslichaam — de door de natte, witte blouse heenschemerende armen — de doode, wassen handjes — de wijd-open starende oogen in ’n van alle leven weggekliefd gezichtje — en vooral bij ’t door ’t

158