Hoog bezoek (serie Heijermans' Camera)

8

met d’r tien kinderen en nooit is vroolijk keek, as ze 's Zaterdags de schoongestreken overhemden en boorden van vader en de blouses en jurken van moes en haar kwam thuis brengen... Jeetje, jeetje, wat hadden ze allemaal, de ouwers en de kinders, ’n voeten of ’t fleschje met rooien inkt van vader’s schrijftafel 'r op was gestort — en wat 'n rooie snavels, nog rooier as ^}t lint dat ze bij ’r rose jurk op Zondagen droeg...

„Maar hoe hiet ü?” vroeg dan ineens de ooievaarvader, die negen en twintig dagen en nachten — dan eens zij en dan weer hij — telkens om beurten op de eieren gezeten had — en altijd eerlijk *t lekkers dat-ie androeg met z’n vrouw deelde...: „ik vraag hoe u hiet?”

Nou moest ze ’m wel vierkant in z’n oogen zien. Hij leek op den kruienier, as die in z’n winkel bezig was ’t briefie voor Dient je op te maken, en Dien 'm afstree dat ze zóóveel besteed had...

„Ik hiet Anneman ..

„Maar vérder..

„Anna Elisabeth Henrietta, geboren den vijfden Maart, oud zes en half..

„Dan heb ik u gebracht, Anna Elisabeth Henrietta-van-den-dokter... Toen was ik met m’n vrouw pas in ’t land!... Waar of niet, moeder ? ..

„Waar. .. waar ... waar ..riep de ooievaar-moeder en ze klepperde bij iederen keer dat ze „waar” zei met ’r snavel of ze ’t an de buren van de villa de S o n n e v a n c k en an die van de Boerderij wou vertellen hoe 'r oudste zoon en ’r twee dochters in de eerste weken van de larven, kevers en sprinkhanen gesmuld hadden, en hoe ze vanmiddag haast hadden gevochten wie de grootste kikkers na binnen zou slokken...

„Kindlief,” zei toen weer de ooievaar-vader: „sta in Godsnaam niet zoo bij den rand van m’n nest... As je na benee valt is ’t te laat...” — en tegelijk duwde-ie met z’n snavel wat takken en rijsjes achter ’r rug, om ’r ’n steuntje te geven, zoo as-ie 't met z'n jongen gedaan had vóór zij langs de paal omhoog was gestapt om ’n nieuw broertje of zussie te vragen...

Gossiemossie — jeemineetje — nou begon ze ’r zelf pret in te krijgen — hoe ze voor ooievaar boven in ’t nest speelde — nou dee ze net as de anderen — nou stond ze ook op één been — ook op één platten voet met den rooien inkt van vader’s schrijftafel ’r langs — en ze hield zich zoo stijf en rechtop as de wind