Hoog bezoek (serie Heijermans' Camera)

6

„Natuurlijk,” droomde ze voor zich uit, en ze keek verliefd naar den kijker, waarmee ze zoo dikwijls 't nest had gezien.

Boven de spitsing der boomtoppen in den overzij tuin van de Sonnevanck, zag ze ze duidelijk de moederooievaar, die zoo lang en geduldig op de eieren gezeten had en de drie jongen, haast zoo groot as moeder zelf. Op ’t verweerd wagenrad, den heelen winter besneeuwd, stond ’t wijfje, dat pas uit was geweest, op den uitersten rand en ze doorplukte de zwarte veeren bij ⁹r staart en de drie jongen — brutale rakkers en vrééselijk-ongehoorzaam! — pluisden en piekten dat je telkens bang was dat ze uit 't nest zouen vallen...

„Brengen die nou later allemaal kindertjes rond, vader ?”

„Ik denk van ja, kind..

„Een, twee, drie, vier en de vader da’s vijf — dat zijn vijf broertjes en zussies..telde ze sekuur: „hè as-ie ons nóü maar niet overslaat, vader!”

„Dat willen we hopen,” glimlachte vader, naar de zijde van moeder.

„Ik wou dat ik bij ze kon, dan zou ik ze de boodschap meegeven...”, mijmerde ze: „ik zou ze vertellen van me verdronken zussie en om ’n ander kindje vragen... 'k Wou da’k 'r bijkon!”

„Schatje — dat is te hoog om ’r bij te klimmen,” zei vader stil — de bedoeling om net bij ⁹t naar bedgaan ’n boom over de ooievaars aan de overzij op te zetten was 'm niet heelemaal onduidelijk: „we praten ’r morgen over, als je heel lekker geslapen heb ... Dag Anneman !...”

Ja, nu moest ze wel van z’n knie en na 't nare bed toe. Moeder nam 'r in ’r armen — en nog geen honderd tellen later lei ze onder 't eene, niet te warme dekentje, vlak bij ’t neergelaten raamgordijn en luisterde naar de stemmen benee — de heldere van moeder — de donkere van vader — en naar 't gepraat van de ooievaars. Want die praatten heusch. Je hoorde dat d’r vader thuis kwam en dat-ie wat lekkers mee had gebracht, want de jongen, die ze groot had zien worden, deeën hardop Rrraa en Rrraa — of 'r spaanders stuk werden getrapt... 't Was bepaald ’n vette kikker of ’n veldmuis!... Of misschien weer 'n jonge haas... In geen tijden hadden ze zoo met de snavels geklepperd... Dat kleine ooievaars zoo laat op mochten blijven — en dat z ij naar 'r bedje moest!... Of vaderooievaar ook met