Hoog bezoek (serie Heijermans' Camera)

„Anna Elisabeth Henrietta,” zei vacler dan onverbiddelijk, „luister je niet meer naar wat moeder je zegt?”

En over 't blinkend-gouden montuur van 't pas op z’n jaardag van haar echt gekregen lorgnet, keek-ie ’r met de angstig-gróóte oogen aan, waartegen niks in te brengen viel. Want moes had oogen en juf had oogen en poes had oogen en Cees, de lekkere, zoete dog, had oogen, en niet te vergeten: iedereen had oogen, maar zoo-as vader 'keek as ze iets dee wat niet mocht keek niémand...

„Nacht vader,” babbelde ze dadelijk gedwee en de kinderlippen kusten de stoppelige wangen van den grooten man in den leunstoel, ’t Was niet plezierig je vader te kussen. Moes zei dikwijls: „man, wat ben je weer slecht geschoren!” — en moes had gelijk: je dee je zeer — net de rasp waarmee de notemus-kaat door Dient je fijn werd gemaakt...

„Nacht, groote flinke meid. .. Nacht, m’n kleine Anneman,” zei vader, ’r in z’n sterke armen verknuffelend. ’r Handjes leien om z’n nek en de magerte van ’r bloote knietjes boorde in *t vleesch van z’n been —: uren had-ie ’r bij zich kunnen hou en, de blonde, levendige dot met de klaar-blauwe droomoogen, 't goud-glanzend, altijd dwars-krullend haar en ’t witte strikje, dat met 'n erg-stevigen knot om ’t aankomend vlecht je gewonden moest worden, omdat ’t ^fr anders minstens zesmaal op 'n dag af-geravot werd...: „slaap lekker, m’n schat...”

„Ben je niet boos op me?” praatte ze vleiend — en in *r stem en 'r oogen lokte ze met al de teer-lieve middeltjes, om nog 'n paar minuten opblijven te rekken: „ben je heusch niet boos?” „Nee, m’n kind— ik ben heelemaal niet boos op je geweest...” „De kleine ooievaars,” bleef ze nog effentjes lekker op de punt van z’n knie babbelen — zalig elke gewonnen minuut! — „zijn nog op ...”

„Die gaan óók dadelijk!” zei hij beslist: „die wachten nog even op vader, die 'n boodschap doet, om 'm goeien nacht te zeggen..