Hoog bezoek (serie Heijermans' Camera)

21

Benee — bij de rijst met aalbessensaus — geserveerd door de ouwe Truus, die niets vroeg en niets zei, maar aldoor met stekende oogen naar de ledige plek aan tafel keek — benee zwegen de zusters en de broer. Ze zeien wel af en toe ’n wel-levendheidswoord, als: „Blief je nog suiker, Koen?” — of: „Mag ik je om de kaas verzoeken, Door?” — of: ,,Na jou, Amélie..maar de ondergrond van 't gesprek was van *n pijnlijke stugheid en hield zich bij elk geluid, elk gebaar met de afwezige bezig. Twee-, driemaal bij 't mathematisch tellen van de rijstkorrels en 't ze kleuren in ’t verbleekt rood van de bessensaus, draaide Koen op z’n stoel, had-ie moeite om niet op te staan en Meta te vragen alsjeblief weer aan tafel te komen — maar 't geknipper van Door's oogleden achter de glanzende lorgnet, zóó als z’n stoel even kraakte, en de alles-betoogende zwijgenis van Amélie, spijkerden 'm letterlijk vast. Als kind, na den vroegtijdigen dood van vader en moeder, had-ie zich met teere buigzaamheid naar ’t moedertjes-gedoe van de twee veel-oudere zusters gericht: zij hadden bedisseld hoe-ie zou studeeren — zij hadden toestemming gegeven, toen-ie verliefd werd en den knoop niet door durfde te hakken. Nu aarzelde-ie geweldig. Hij voelde dat z’n vrouw gelijk had, dat de voortdurende aanwezigheid van de ’t kleinste ding controleer ende, zich in alles mengende zusters, tot conflicten aanleiding moest geven — en hij miste den moed, om tegen de twee moedertj es op te staan ...

Zwijgend — eerste stadium van verzet — nog nooit had-ie zoo lang z’n mond gehouden — stak-ie ’n sigaar in den tuin op, en de rookwolken grimmig weg-blazend, keek-ie af en toe naar Koen Junior in de wieg. ’t Kind sliep lekker door, zonder besef van den storm om ^Jm heen — en aan den wiegekap hingen sloom aan onbewogen koordjes de rinkelbel van tante Dorothea, de rammelaarpop van tante Amélie en de ronddraaiende zilver-ballen van moeder-zelf. Vroeger ’n baby met cadeaux verwennen was al niet mogelijk...

„Meneer,” zei Truus geheimzinnig — ze dee zichtbaar mal en gewichtig — „ ... ik heb wat voor u ...”

„Wat dan!” stoof hij kribbig op, blij dat-ie tegenover iemand kon loskomen.

,,’n Brief van mevrouw en ’n brief van de dames,” zei Truus, onverstoorbaar droog — en ze hield links ’n rose en rechts ’n fel-geel couvert.