Hoog bezoek (serie Heijermans' Camera)

2ö

met alles. De eerste weken was *t charmant, attent, schattig geweest — langzamerhand werd ’t 'n obsessie en ’n hinderlijk soort tyrannie. Als zij Koentje in de lekkere zon zette — verplaatste Dorothea de wieg, als ze ’r rug had gekeerd. Als zij ’t kind 'n beetje eiwit wou voeren, maakte Amélie zooveel angstige opmerkingen over de gevolgen voor Koentje’s ingewanden, dat ze niet meer dorst. Als zij ’r jongen niet op wou nemen, en 'm liet huilen, omdat je kinderen met 't te veel op je schoot houen bedierf, zaten Door en Mélie met gezichten van-wat-ben-je-’n-slechte moeder... Als tzij met ’r man ’n avond uit wou en ’t jongske sliep, keken de schoonzuster-oogen met ’n ver wijtingen, ’n we-zullen-maar-niemendal-zeggen, dat ’t plezier om je aan te kleeden verging. Als zij in de keuken bij Truus kwam, om ’n fleschje voor 'r schat klaar te maken, was Dorothea al voor geweest en Amélie kon *t niet laten de eene luier voor, de andere na an te leggen — en zoo onhandig dat je ’t toch weer zelf moest om-spelden... Maanden en maanden had ’t geduurd — de strijd van in den grond lieve en hartelijke menschen om ’t kind... Eindeloos had ze toegegeven, ook als ’t ’r kropte... Vriendelijk-aarzelend, voorzichtig-dringend had ze haast gesmeekt, om ’t kind aan haar over te laten, maar de schoonzusters, die de baby hadden zien geboren worden en elk gebaar groeien, konden ’t niet, voelden ’t als ’n vijandig-doen van de jonge vrouw — als ’n daad-van-egoisme en vervreemding ...

Zoo, in de liefde voor Koen Junior, den dikken, doddigen bengel, die al opzat en kraaide en lachende lonkjes aan vader, moeder en de twee tantes uitdeelde, waren de vrouwen wrokkig, humeurig en om ’t minst prikkelbaar geworden. En vandaag, om de principieele quaestie of de wieg niet te lang in den tuin had gestaan, was de bom gebarsten — had de meid tegenbevelen gekregen...

Snikkend zat de jonge vrouw in den erker-hoek. ’t Tafellaken was doorgesneden. Koen trok natuurlijk de partij van z’n zusters, gesteld als-ie altijd tot in kleinigheden op zeker dekorum was. Zij had ’r de meid in betrokken en was van tafel opgestaan... 't Hoorde niet, maar ze verdroeg ’t niet langer — en nu ze zich toch onmogelijk had gemaakt, was ⁹1 't beste dat ze ging — en voor goed ging... Geen tweede vrouw had ’t zoo geduldig verdragen — geen meesteres zijn in je eigen huis — geen moeder over je eigen kind...