Hoog bezoek (serie Heijermans' Camera)

19

maat der dingen, haastte ze op de deur toe, en smakte 'r met ’n dreunenden slag achter zich dicht.

Dorothea knipte met de oogleden, keek den zwijgend-etenden broer aan, en verzette 'r lorgnet — Amélie zei zachtjes: „Hè, wat burgerlijk...” — en Koen, voor ’t eerst van z'n huwelijk volkomenhoudingloos — op zulke wilde uitbarstingen had-ie z’n jong vrouwtje niet getaxeerd — boog dieper over z’n bord en hapte zonder te weten wat-ie op z’n vork nam.

„Kan ik al af ruimen?” vroeg Truus, ongeroepen binnenkomend — ze wist natuurlijk dat ze nog niet klaar waren, maar ze had t’ dichtbonzen van de deur gehoord en wou ’r ’t hare van hebben...

„Heb ik je gebeld...?” vroeg Dorothea vinnig-afgemeten.

„Nee, maar ik dacht..

„Dan dacht je verkeerd...” snauwde de oudste zuster — en ze bebeet zich de lippen, omdat de meid ook van dat schandaal

— ’t verlaten, volle bord getuige moest wezen ...

In 'r eigen hoekje boven, de kleine erker-kamer, die ze voor zich alleen had, zat Meta schrikkelijk te huilen. Dit was de brouille — de breuk voor altijd. Al die maanden had ze ’t mogelijke gedaan, om ’t te dulden, bang voor de manszekerheid van de oudste schoonzuster en de hautaine beweginkjes van de jongste. Als Koen 'r tóén had gezegd: m’n schoonouders èn grootouders wonen bij me in — of ik ben vader van ’n weeshuis

— of we bewonen dezelfde verdieping met nog ’n dozijn families

— had ze *t uitnemend gevonden, want ze hield van ’m, en had nooit kunnen denken, dat hij — man met die positie — haar wou trouwen! En al was ze ’r bevreemding in ’t ruime, rustige patricische huis, waarin de ouders gestorven en de drie kinderen geboren waren, nooit heelemaal teboven gekomen: Door en Mélie hadden zich in den eersten tijd lief, hartelijk en als waarachtige zusters gedragen. Eerst met de geboorte van den kleinen Koen — als 't 'n meisje geweest was, zou 't Dorothea Amélie geheeten hebben: zoo goed was de verstandhouding! — en van af dat gelukkig oogenblik met de week groeiend — waren de strubbelingen, de wrijvingen en bedwongen kwestien-tjes begonnen. Ze hielden van ’t kleuter-jongetje in de statie-wieg, de ongetrouwde, inwonende tantes — ze verwenden en vertroetelden ’m — kochten de onbruikbaarste stukken speelgoed — gaven raad hoe ’m op te voeden — en bemoeiden zich