Biecht eener schuldige

96

„Joosten,” zei ’k, na ’n korte stilte, begeerig nog eens ’n echo op m’n onrijpe meeningen over sommige dingen te hooren: „ben jij, die zóóveel van dood ziet — hoort — ben jij bevreesd voor den dood?”

„Nee.”

„Waarom niet?”

„Omdat alle dood telkens niéuw leven geeft.”

„En — wat ze god noemen?”

„God,” zei-ie heerlijk-ernstig: „daar dacht ’k nog zoo straks aan, toen ’k hierheen kwam”...

„Hoe zoo?”

„In ’n zijstraat, dicht bij m’n huis, was ’n lamlendig gegil. Daar werd ’n varken geslacht, ’n Hoop kinderen, blij dat ze ’t zien konden, verdrongen zich om ’n verlichten kelder, onder een uitstalling van hammen en worsten. De slager, ’n bonk van ’n kerel, had de voor-pooten van ’t dier vastgebonden, ’m omgesmeten — nou stond-ie met ’n zwaren hamer klaar ’t zwijn ’n slag voor den kop te geven. Zoo doen ze ’t. Ik, zoo zonderling-nieuwsgierig als de jongens en meisjes, keek ’t schreeuwend beest — in z’n oogen. De slag kwam. Even lei-ie bewusteloos, maar mèt de handige snee door den strot, worstelde-ie in stuiptrekking, trok verwoed met de oogen, keek, kéék. Door ’t Bosch wandelend, zag ’k die smeekende, krankzinnige oogen nog. De oogen van ’n stervend mensch zijn ’t zelfde, absoluut ’t zelfde, dezelfde hartstochtelijke vrees voor de zoogenaamde eeuwigheid. Zou je niet gesteenigd worden, Gre, als je van ’n kansel betoogde, dat 'r óok ’n god voor de zwijnen is, die voor ’t breken van zwijne-oogen bij ’t slagersmes ontferming heeft? Vandaag ’t zwijn, straks de slager, ’t Onderscheid is, dat slagers ’s Zondags psalmen zingen — ’n zwijn in