Biecht eener schuldige

92

de onaangename verwachting van wat-ie-zou-zeggen. „Ook met je man?”, zei-ie ineens.

’t Was ’r weer — ’t impertinente.

,,’k Praat niet over me man,” kwam ’k scherp los: „tenminste niet met ’n anderen man.”

„Merci,” zei ie: „dat is ’n standpunt.”

„De eene man — de andere I Quelle différence?”, wilde ’k besluiten, om aan ’n minder wenschelijk discours ’n eind te maken.

Hij gaf ’t niet op.

„Precies wat ik over de vróuw denk,” zei-ie ongemanierd: „toen ’k zes maanden getrouwd was, was ’r al ’n verwijdering, eerste stadium, tusschen mij en — Lies. In die dagen, ’t is mal ’t te bekennen, dee ’k als ’n weerspannig jong veulen, ’k Had de eene driftbui na de andere. En welk ’n driftbuien! Zou je dat an me zien? — (ik ontkende, ofschoon ’k ’m ’r vroeger op getaxeerd had). — ’k Overdrijf niet. ’k Kon loskomen om van te beven. Van ’s morgens tot ’s middags in ’t academisch ziekenhuis, waaraan ’k tóén was verbonden, over de sectie-tafel gebogen, altijd bij kadavers, altijd belust te weten aan wat ze gestorven, welke organen aangetast waren — van ’s morgens tot schemer prepa-reerend, villend, kervend — hoor je daar over soms liever niét?” ...

„Integendeel,” zei ’k gespannen-luisterend, blij als ie van dingen, die ik niet kende vertelde: „integendeel ’t interesseert me alles”...

Lies interesseerde zich voor niemendal, voor

niéts,” vervolgde-ie: „uren over lijken gebogen, lijken van heel ’t uitschot van de maatschappij — jij weet niet wat ’r komt kijken! — lijken van vrouwen én