Biecht eener schuldige

9i

huilen, omdat ze bij ’r liefje ’n paar vlooien vond. — Neem mevrouw Pietersen, die heele dagen ’r lorre vertroetelt... Over ’n jaar of wat, als we allemaal ’n tikje verstandiger zijn geworden, adopteert Lies ’n poes, jij ’n kees, fok ik muizen. Wanneer al de menschen kinderen hadden, raakten de poesen, de honden, de papegaaien in ’t gedrang. Voorloopig kan ik ’t buiten alles stellen”...

Hij antwoordde niet, keek me met ’n akelig-bijzon-deren glimlach aan.

„Wat lach je?”, zei ’k: „als je geen beter argumenten dan onwezenlijk gelach heb...”

,,’k Zal jou Maandag, als ’k in de buurt van den lommerd ben, ’n span witte muizen, ’n dartel ventje met ’n gelukkig wijfje koopen,” viel-ie me in de rede: „dan ben je voldaan.”

,,’k Hou je aan je belofte, — ik kwel mezelf niet. Si 1’on n’a pas ce que 1’on aime, il faut aimer ce que Pon a. Als je géén kinderen heb, hou je je vrijheid van bewegen. Vroeger hebben we ’r over gebabbeld ’t kind van de een of andere verlaten vrouw aan te nemen — véél vroeger. Vandaag niemeer. C’est fini — ik verlang ’r niet na.”

„Vroeger?”

„Vroeger.”

„Waarom speel je komedie?”, vroeg-ie, z’n stoel verzettend, zoo dat-ie me recht in m’n gezicht keek: „vind jij ’t zoo prèttig, om wat de menschen noemen, ’n stuk ijs te lijken?”

,,’k Doe me niet anders voor dan ’k ben — ’k ben met niks, met alles tevrejen.”

Hij scheen ’n aanloop te zoeken — ’k voelde ’t aan