Biecht eener schuldige

go

causeuse, kolkjes in ’t kopje draaiend, of hij ging met ongewenschte vertrouwelijkheid voort:

„Hebben jullie ’r wel ’ns minder aangenaam over geredeneerd — jij en je man — over dat niet komen van ’n kind in je huwelijk?”

„Waarom minder aangenaam ?” vroeg ’k: ,,’k denk dat je met getwist ’t geval niet verhelpt. Als jij en Lies mekaar daarover ’t leven onmogelijk maakt, handelen jullie niet redelijk.”

„Dank je voor de philosophische les," zei-ie ’n weinig spijtig: „ik had dolgraag ’n kind — dolgraag — Lies ook. Dat heeft, onder méér, langzamerhand ’n rancune gezet. Dixi.”

Hij dronk ’t laatste slokje thee. Van onder de lamp keek ’k ’m aan. Z’n mannelijke kop kreeg zulk ’n zachtmoedige uitdrukking, dat ’k moeite had geen te hartelijke woorden te spreken, woorden waarvan je voorvoelt, dat ze gevaarlijk kunnen, belachelijk zullen worden.

II faut    être è,    son qui vive. ’t    Klipje van    een tot

niets dienende warmte mijdend, geen oogenblik verradend wat ’k dacht, zei ’k luchtig:

„Waar jullie mannen in zoo’n geval je tróóst in zoekt, weet ’k niet. Wij vrouwen hebben ’r — meer dan een.” „Welke?” vroeg-ie.

„Wel,”    zei ’k    zonder    poging    te spotten:    „neem

mevrouw    Mulder    — die    heeft in    plaats van    ’n kind

’n dozijn    poesen    geadopteerd —    die is zoo    van ’r

poesen gaan houen, dat ze kinderen de afschuwelijkste diertjes van de wereld vindt. — Neem mevrouw Van Tuyll — die zoent ’r fox op z’n natten neus — die is ’n heelen morgen ondersteboven, als foxje z’n balletjes laat staan — die heeft laatst ’n half uur zitten