Biecht eener schuldige

8₉

„^Jk Zou wel om ’t hoekje willen kijken, als jij dââr binnengaat,” zei ’k nog vroolijk.

Toen kwam ’n eerste hinderlijke stilte, ’n stilte die ons plots zonder reden overviel.

Hij dronk van de thee, die-ie niet drinken zou — ik school buiten den lichtkegel der lamp.

Als Eduard — en Lies — ons zoo hadden kunnen zien, volkomen behoorlijk, bij ’n onschuldig kopje!

Wat hebben gesprekken sous-entendus . ..

„Wanneer komt Lies terug?”, vroeg ’k m’n lepeltje zachtjes bewegend.

„Over ’n maand of drie.”

„Da’s lang,” zei ’k : „ga jij ’r èlken Zondag opzoeken ?”

„Hangt van m’n bezigheden af,” zei-ie opnieuw in dien kórten toon.

Als ’n glans ging ’k ’r op in, plapperde ’r uit — wat ’n vrouw onder geen omstandigheden doen moet — : ,,’r Is iets tusschen jou en Lies — Joosten.”

„Wat ’n ontdekking!”, zei-ie vinnig.

„Dan heb jij natuurlijk schuld,” zei ’k.

„Waarom?”, vroeg-ie: „je mag ’t wel weten — de laatste jaren is ’t niet àlles geweest — omdat ik, onder méér, verlangen naar ’n kind had” ...

„Wij ook,” zei ’k in opperste domheid.

Men voert zulke gesprekken niet.

Allerminst als getrouwde vrouw, die 'r gast voor den vorm thee opdringt.

Hij leunde achterover, begon met z’n stoel te wiebelen.

Ik schonk me ’n tweede kopje, pour sauver les apparences.

Niet zoodra zàt ’k, ongemakkelijk op ’t randje der