Biecht eener schuldige

88

Zonder dadelijk te antwoorden keek-ie van z’n vingertoppen naar de patronen van ’t tafelkleed.

„Waarom zeg je dat?”, antwoordde-ie met ’n vraag. „Omdat ’t me zoo invalt.”

„Dan moest je zoo iets niét invallen,” zei-ie ontwijkend.

,,’t Maakt op dèrden den indruk,” waagde ’k te analyseeren: „dat jullie niet goed harmonieert.”

„Wel, wel,” zei-ie spottend: „wat zien dèrden buitengewoon scherp ! En wat letten derden bij derden weer op! Most interesting.”

Cor kwam met de thee. En terwijl ’k de kopjes vulde, vroeg-ie: „Hoe zit ’t — heb je ’t goud van je lommerdje nog niet ingelost?”

„Nog niet.”

„Waarom niet?”

„Omdat ’k ’r niet goed voor 'n twééden keer heen durf te gaan.”

„Wil ik ’t voor je doen?”

„Jij?”, lachte ’k.

„Waarom niet?”

„Die is kostelijk!”, schaterde ’k: „de patholoog-anatoom van ’t Ziekenhuis in ’n lommerd — dat durf jij zoo min als ik.”

„Geef ’t reçu,” lachte hij : ,,’k ben als student in dozijnen oome-Jans dozijnen keeren geweest.”

„Als je wil, graag,” zei ’k, ’t papiertje uit m’n portemonnaie overreikend.

„En ’t geld?”, vroeg-ie wantrouwend.

„Boter bij de visch,” praatte ’k, ’m twee biljetten van veertig gevend.

„Je hebt ’t vóór Maandag terug.”