Biecht eener schuldige

6

dure, zijden blouse, hij met z’n vlekkerige jas — na ’n week is z’n beste pak, door z’n onhebbelijke mors-gewoonte bedorven — lepelde ’k stroef m’n verversching. Dan zei hij gepiqueerd: „Zoo’n koele vrouw als jij, moet nog geboren worden.”

’k Bèn koel — tegenover zulke vertooningen. Niet te vermurwen. Al ’t leed, ’t verdriet, de hartstocht van de poppen, die ze hebben gemaakt om ons in ’n leegen tijd te amuseeren, in ’n gebeuren van prikkelende uiterlijkheid. In de zaal, om me heen kijkend, in de loges, de stalles, ’t parket, met al de genietende, meelevende mannen en vrouwen, vraag ’k me af — en in zoo’n moment druk ’k de nagels in m’n glacees, om ’t niet uit te proesten — of al die ontroerden in hun eigen huwelijksbestaan geen schromelijker, wreeder dingen kennen, geen innerlijker kwetsuren, dan de marionetten op ’t tooneel.

Ik hou niet van m’n man, nee, nee, néé.

’r Zijn ’r duizenden zoo. Duizenden als ik, die geen kind tot troost hebben. Misschien, als ’k ’n kind had, zou ’k m’n man ’r bij dulden, zooals ’t ook duizenden doen.

Ofschoon we ’t mekaar nooit zeggen, wij welbeslagen leugenaressen, ofschoon we mekaar op theetjes, visites, intieme ontmoetingen, met erbarmelijke gezichten wijs plegen te maken, dat onze mannen gebreken hebben, maar dat we ze toch lijden mogen.

Dat vind ’k een zoo van ’t tooneel afwijkende tragedie, dat je eenmaal alléén, alleen met je klachten, alleen met je leegheid, zonder ’n énkel verwarmend houvast, nooit den raken moed heb, om als gewone vrouw in ’n gewoon burgerbestaan, onbewimpeld aan je man te zeggen, dat je niet meer van ’m houdt.