Biecht eener schuldige

5

Dat staat ’r nu.

Dat staat ’r, hard, zakelijk, als 'n aanteekening voor den kruidenier of den slager.

Dat staat ’r zoo simpel, zoo als ’n ding-van-elken-dag, dat ’k ’t bijna zonder smart of gestoordheid herlees.

Van den winter ben ’k dikwijls in schouwburgen geweest. ’t Eene boek na ’t ander heb ’k verslonden. Wat avonturen, romannetjes! Wat echtbreuken, overspel! Wat tragische verwikkelingen, ontknoopingen ...

Toch hoe goddelijk-zot!

Als ik schrijver was, zou ’k ’t anders zeggen, ’t niet zoeken in afwijkende karakters, merkwaardige omstandigheden.

Want, o, lieve god — waaraan ’k niet geloof — ’t redelijk-ingetoomde, door niets te verlossen, door niets te verjeugdigen berustend bestaan van ’n vrouw die zich voegt, die geen eischen meer stelt, die geen aanstoot geeft, die voor ’n gelukkig mensch wordt versleten, maar van ’r man niét meer hóüdt, wat is dat ’n braak, ontweken terrein...

Telkens als ’k van ’n getrouwde vrouw las, die ’r man bedroog, ontdekt, gepijnigd werd, óf in diepst berouw 'r leven eindigde, óf ongekend-gelukkig werd met ’n nieuwen, braven, oppassenden echtgenoot, glimlachte, spotte ’k.

Hij, naast me, in den Schouwburg, de Opera, zat dikwijls tusschen de bedrijven door z’n neus te snuiten, en in de pauzes had-ie wel moeite, ’t licht van de electrische kronen te verdragen, zoo als-ie met z’n tranen ’t wel en wee op plankenland had besproeid.

Over mekaar soezend, in de koffiekamer, ik, met m’n