Biecht eener schuldige

86

„Vanaf ’t oogenblik,” biechtte-ie lachend: „dat je je huishoudboekje dichtklapte en in dat cahier begon te schrijven.”

Met z’n oude poenigheid boog-ie zich over ’t Dagboek. Voor-ie ’n lettertje gezien had, rukte ik ’t weg, borg ’t in de nécessaire.

„Pardon voor m’n onbescheidenheid,” zei-ie neerzittend: „was je aan ’n roman of zoo iets bezig?” „Nee.”

„Aan wat dan? Je dee zoo ernstig, zoo buitengewoon, zoo ongemeen.”

„£a ne te regarde pas,” zei ’k ferm.

„Waar is je man?”, vroeg-ie z’n handschoenen ontknoopend.

„Uit de stad.”

„Dat treft,” praatte-ie lachend: „ik ben ook cavalier seul — Lies is naar ’r zuster.”

„Zonder goeien dag te zeggen?”

„Ja.”

„Da’s beleefd.”

„Ze zou ’n woordje schrijven, ’k Heb ’r gister weggebracht. Bij niemand heeft ze visites afgelegd. Mag ’k rooken?”

„Je vraagt niet of je blijven mag,” zei ’k, quasi. „Dat hoef ’k niet te vragen,” lachte hij impertinent: ,/k wéét dat ’k aangenaam ben.”

„£a c’est fort,” lachte ’k mee.

We hadden zoo’n beetje den flirttoon te pakken — wij ongevaarlijke ouwe menschen.

Hij knipte z’n sigaar. Ik schelde.

„Wil je wat gebruiken?”, vroeg ’k.

„Nee. ’k Zal niets gebruiken. Dat schellen had je