Biecht eener schuldige

8i

Alleen, na ’t avond-boterhammetje, lei-ie zonder ’n woord toelichting, ’t geld van de huur naast m’n bord !

’t Weerlichten duurde tot over drieën. Zeldzaam lang. Zeker vier uur zag ’k de kamervoorwerpen in bevende aanzweving. Over m’n bed, in den spiegel der wasch-tafel, bekeek ’k telkens m’n angstig hoofd. En — als ’k naast me in ’t ander deel van ’t lit-jumeau keek, zag ’k bij iedere felle betoortsing ’t doodsbleek, bijna ontvleescht gezicht van m’n màn.

’k Had de gedachte, dat àls de bliksem insloeg — we zijn voor tienduizend geassureerd — Joosten z’n geld zou terug krijgen...

’k Had de gedachte dat ’t inééns pijnloos uitstappen, als je voor niemand en niets nuttig ben, bekoring heeft.

’k Lag ’r zonderling over te murmureeren, met wie hij hertrouwen zou, als ’t mij overkwam.

Met den aangrijzenden dag hield ’t onweer op. Onaangenaam-gejaagd ben ’k opgestaan, heb onder ’t gang-fonteintje m’n handen, m’n voorhoofd gewasschen, ’n paar glazen water gedronken — zonder opluchting.

Toen, weer in bed, ben ’k ’n onzinnige poos door ’t glimmen van den loop der revolver op ’t nachtkastje, gefascineerd gebleven.

’t Ding ligt ’r eiken nacht.

Zekerheidsmaatregel voor dieven. Alsof ’r bij ’n man, dik in de schuld, en ’n vrouw, die ’r kostbare zaken naar ’n lommerd gebracht heeft, te halen valt!

Waarom ’t glinsterend voorwerp, met de zes zwarte nijdige oogjes me juist dien nacht zoo hanteerde is me ’n raadsel.

Biecht eener Schuldige.