Biecht eener schuldige

76

„Heeft Eduard vanmorgen wéér bij je geleend?”, vroeg ’k driftig.

„Wist je dat niet?”

„Nee.”

„Dat spijt me.”

„Dat is dan de twééde keer!”, zei ’k vinnig. „Heeft-ie ’t je dan wèl van den éérsten keer gezegd?”, vroeg-ie langzamer, nadenkend loopend.

„Nee. Dat ben ik door ’n toeval te weten gekomen. Van jóti zou ik nooit geleend hebben.”

„Waarom niét?”, vroeg-ie verwonderd.

„Omdat,” aarzelde ’k — ’k kön ’m niet zeggen, dat ik aan hèm geen verplichtingen wou —: „omdat je ’r misschien geen cent van terugziet.”

’t Was ’r uitgeflapt.

’k Schrikte van m’n verraad.

On lave ses sales finances en familie.

„In godsnaam,” zei-ie angstig kalm.

„Als je mij ’r maar nooit op aanziet,” sprak, ’k verlegen — voor ’t eerst verlegen sinds onheuglijke tijden —: ,,’t is de twéé keeren tegen m’n zin en échter m’n rug gebeurd.”

Hij zweeg. Even schrikten we van ’n blauwkeilende bliksemflits — zonder slag.

’n Plotseling aanzwiepende wind schudde de boomtakken, joeg stofdampen op.

,,’k Heb ’m ’t laatste gegeven,” zei-ie rustig: „meer dan ’k mocht, meer dan ’k voor m’n eigen vrouw verantwoorden kan.”

„Dan had jij voor haar óók geheimen!”

„Die had ’k.”

,,’k Wou dat-ie nooit gespekuleerd had,” zei ’k triestig.