Biecht eener schuldige

77

„Als-ie me dadelijk had gezegd,” antwoordde Joosten ernstig: „waarvoor-ie leende, zou ’k ’t ’m beslist niét gegeven hebben.”

Zonder verder ’n woord te spreken, liepen we tot voor ’t tuinhek Door de tullen gordijnen, in de verlichte voorkamer, zagen we Eduard. Blauwe rookwolkjes walmden van z’n mond naar de lamp.

„Wip je binnen?”, vroeg ’k: ,,’r komt zoo dadelijk ’n stortbui los.”

„Liever niet. Nou niet,” sprak-ie bedrukt.

’k Stak ’m m’n linkerhand toe.

„Zeg nog één ding,” zei-ie die vasthoudend: „en wees niet boos als ’k ’t vraag” .. .

,,’k Zal niet boos zijn.”

„Je hebt niét bij ’n twééde geleend! Hoe kom je dan aan dat geld — als je niet wist...”

,,’k Heb,” zei ’k, ineens gul-van-vertrouwen, moeite doend om ’t niet uit te proesten: ,,’k heb m’n goud naar de lommerd gebracht — voor de huur — me trouwring ’r bij. Sneu, wat?”

Toen begonnen we allebei zoo onbedaarlijk te lachen, dat Eduard — wantrouwend — aan de deur kwam ...