Biecht eener schuldige

75

„Natuurlijk.”

„Van wiè ben je geld wezen leenen?”

„Van niemand. Hoe kom je op den komieken inval?”

„Op je woord niet?”

„Op me woord niet.”

„Dat lucht me,” zei-ie zoo goedhartig, dat ’k ’m in z’n arm had kunnen knijpen.

„Jij heb vanavond ’n zonderling discours,” praatte ’k, ’n afleiding zoekend.

„Ik vroeg ’t,” verontschuldigde hij zich: „omdat je man...”

Hij haperde.

De geweldig-oprechte, die als ’n spin op kleine onoprechtheden van ’n ander loerde, versprak zich.

„Wat heeft Eduard...?”, drong ’k aan.

„Niets.”

„Is dat je les in ’t met-mekaar-uitpraten?”, spotte ditmaal ik.

„Je heb gelijk,” zei-ie snel en beslist: „wie a zegt moet b zeggen. Omdat ’k dacht dat jij wist, ben ’k zoo impertinent geweest te vragen van wiè jij geleend had. En wat drommel, ’k hou niet van geheimpjes! Op zoo’n manier wantrouw je mekaar om nonsens. Toen-ie vanmorgen bij me kwam, en me vertelde dat-ie geen tién gulden contanten in huis had, kon ’k aannemen, dat jij op de hoogte was.”

„ ... Dat ben ’k niet! ”

„Daar begrijp ’k niets van. Geen tien gulden in huis — en ’s avonds de vrouw tegenkomen met ’n kapitaal op zak — na ’n bezoek bij de naaister — dat valt je op, en dan heb je, meen ’k, als goed vrind de besogne te informeeren.”