Biecht eener schuldige

73

’k Kreeg ’n gevoel om te huilen. Huilde natuurlijk niét.

Sterk de sigaar bezuigend, wandelde-ie voort.

„Hou jij van onweer?”, vroeg-ie.

„Nee,” zei ’k bits.

„Ik wel.”

„Je verveelt me met je sigarenwinkelpraatje,” zei ’k bitser: „waarom doen wij, wij, onoprecht?”

„Dat weet ik al niet meer,” ontweek-ie.

„Ach kom!”

„Kwestie van sentiment,” sprak-ie luchtig : „sentiment is altijd misplaats.”

„Da’s weer zoo’n cynische opmerking van jóü,” meende ’k.

De rook van z’n aangename sigaar woei in m’n gezicht.

Kalm naast me stappend, zei-ie vreemd-gevoelig: ,,’k ben ’r niet ver naast, als ’k jou zoo cynisch als mezelf taxeer. Of wou jij voor niét cynisch doorgaan?”

„Ik bén ’t — dat weet ’k,” zei ’k koel.

„Wat vèrstè jij onder cynisme?”, spotte-ie, z’n wandelstok slingerend.

,,’k Versta ’r niéts onder.”

„Ik wel,” sprak ie: ,,’n cynisch mensch is iemand die sterker dan ’n ander voelt. Omdat-ie met z’n gevoel telkens in ’n impasse raakt, telkens merkt dat de zoogenaamd-gevoelige menschen ’n soort opgezette beestjes zijn, met dingen te koop loopend, die je liever niet aan ièdereen laat zien, omdat-ie ’r den brui aan geeft om den haverklap z’n bol te stooten, zet-ie ’n masker op z’n neus. ’n Cynisch mensch is over de meeste kluchten héén. Die springt als ’n clown door den hoepel van z’n sentiment, omdat-ie ’r te v e e 1 van heeft. Voila! Dat heb ’k netjes gezegd, mevrouwtje” ...