Biecht eener schuldige

72

„Dank je. De sop is de kool niet waard,” praatte ’k zachte stapjes nemend, om ’t gekakel der guldens te temperen.

„Ben je zóo uit je humeur, dat je geen woord spreekt? Of hinder ik je?” vroeg-ie na ’n poos.

„Ik vind ’t niet pleizierig,” zei ’k na ’n aarzeling: „dat net jij me ontmoet, terwijl ’k ’r zoo raar uitzie. Je denkt natuurlijk malligheden.”

,,’k Denk,” sprak-ie opnieuw spottend: „dat ’t voor ’n vrouw minder gewenscht is ’s avonds laat door ’t bosch te kuieren met ’n zak vol rijksdaalders.”

Daar had je ’t.

,,’k Wou dat ’t rijksdaalders waren,” lachte ’k, z’n toon vattend: ,,’t zijn simpele guldens, die niet in m’n beurs konden.”

„Je zou struikroovers verleiden,” spotte hij nog eens. Wat voelde ik me ellendig.

„Gre,” sprak-ie na ’n stilte — wéér de voornaam, zonder permissie — ik krijg ’t niet in m’n hersens Lütik te zeggen! — ,,’k heb ’n gevoel alsof jullie onoprecht met ons omgaat. Praat ’ns uit.”

,,’k Begrijp je niet,” ontweek ’k, te best begrijpend. ,,’k Bedoel,” praatte-ie, in zorgvuldige overweging van z’n woorden: ,,’k geloof dat jullie in sterker zorg zit, dan goed voor je is èn dan je weten wil.”

’k Gaf geen antwoord.

„Zeg je niets?”, zei-ie: „laten we dan over ’t weer praten. We krijgen onweer.”

Stilstaand knipte-ie de punt van ’n sigaar, streek ’n lucifer af, hield dien in ’t doosje. De vlam aanzwellend, weer terugwijkend in den rook, belichtte z’n oogleden, z’n neus, z’n mond, z’n volbaard.