Biecht eener schuldige

7i

Ik hou je niet bij. Als ’k me niet vergis is ’t warm.”

’t Wis warm. Ontegenzeggelijk. ’r Scheen onweer te broeien.

Zwijgend, langzamer, stapte ’k verder. Toen, als in ’n roman, gebeurde ’n incident.

Voorbij ’n bocht in de laan, klonk ’t schel getoeter van ’n auto, die we niet hadden hooren aankomen. De boomen, de struiken, de heesters, de takken en blaren werden zonderling-snel door ’t ineens aandaverend licht der lantaarns, beplast. Verschrikt omkijkend, verblind door den striemenden schijn van ’t acetyleenlicht, week ’k achteruit, struikelde, kwam onzacht op den berm te zitten.

De auto schoot voorbij, liet ons in ’n stofwolk.

„Heb je je bezeerd?”, vroeg-ie bukkend.

„Nee,” zei ’k, me inhoudend.

’t Was géén aangename gewaarwording geweest.

En daar niemand, zónder reflex-beweging der handen valt, produceerde m’n zak ’n saterend zilver-geraas, toen-ie me beleefd bij de rechterhand greep, om me te helpen.

Meer realistisch, zótter dan in ’n roman.

„Dat is goed afgeloopen,” zei-ie, me bezorgd aankijkend.

Ik zweeg. Met m’n zakdoek bette ’k ’n kleine wond, door ’n doorn of splinter in m’n hand gescheurd.

„Tóch bezeerd?”, hernam-ie, moeite doend om zich te overtuigen.

„Niet de moeite waard,” sprak ’k beslist.

’k Hou niet van belangstelling. Vooral niet als ’k me zeer doe.

,,’k Heb pleister bij me,” zei-ie.