Biecht eener schuldige

68

„Nee dat doene me hier niet. Cente zijne cente,” sprak ze lijzig.

Alleronhandigst vingerde ’k de vette guldens te zaam.

’k Deed ’t zoo idioot-onzeker, dat ’r tweemaal ’n gulden in ’t bureautje rolde — ’t menschje moest bukken om me te helpen.

Met ’n zenuwachtige vaart, schoot ’k ’t portaal door, de kijkende menschen langs.

En op straat, krankzinnig-snel stappend, hield ’k de heete hand in m’n zak met de tachtig gulden, om ze niet te laten rinkelen.

In de laan van ’t bosch werd 'k aangeroepen.

De stem van Joosten.

’k Kon ’m niet ontloopen.

Tegenover gevaren bevinden wij ons niet in de aangenaamste omstandigheden.

Als ’n egel gekweld wordt, built-ie zich op tot ’n speldenkussen, doe je je pijn waar je ’m aanraakt. Z’n heele leven is wèg in stekels...

’n Slak, ’n schildpad, ’n rups, ’n spinnekop hebben middelen tot verweer...

In ’n aquarium moet je naar botjes en schollen zóéken, zóo als ze in ’t zand liggen verdoken — ’n slapende poes heeft kunstmatige oogen in ’r vacht — ’n massa dieren hebben ’t privilege, zich naar keuze onzichtbaar te kunnen maken...

’n Vrouw, buiten adem, transpireerend van ’t snelle loopen — ’n vrouw met ’n ouwe japon aan en ’n vodje van ’n hoed op — ’n vrouw die ’r hand houdt geperst