Biecht eener schuldige

67

gezicht — de weerschijn van ’t bewogen goud spiegel-ketste ’n plasje rond ’r neus.

„Duurt ’t nog làng?”, vroeg ’k met ’n krop in de keel — ’k stikte.

„Effe geduld,” suste ’t vrouwtje, waarschijnlijk gewend aan de onlogische overspanning van ’r patienten — en na den trouwring getoetst te hebben, lei ze alles op ’n weegschaaltje.

Ik bleef met ’t hoofd tot de schouders in ’t loketje, om me niet te laten bekijken door meer menschen die binnen waren gekomen.

Elke pieping van de deur was ’n klant en ’n stuk zorg. ’k Had ’t nooit vermoed.

’r Gaat ’n nieuwe kijk op ’t heerlijk leven voor me open. Met ’t goud, nawegend in ’r handen, alsof ze de weegschaal wou controleeren, liep de lommerd-juffrouw tusschen de stapels schoenen,    de    pakken    linnen    en

kleeren, langs ’n paar fietsen,    op    me toe.    Hardop,

zonder zich te geneeren voor de luisteraars, zei ze: „Tachentig gulden.”

Ik marchandeerde niet.

’t Had over de zeshonderd gekost.

’t Zweet brak me uit — ’k voelde de ballen van m’n voeten niet meer.

„Goed,” zei ’k fluisterend: „geef u maar ’t reçu.” Dat had de meid me geleerd.

Kalmpjes-bewegend beschreef ze ’n vodje papier, strooide daar zand op om den    inkt    te drogen, en    uit

’n ruigen zak telde ze tachtig lósse    guldens.

„Heb u ’t niet grooter?”, praatte ’k verward.

Ze keek me verbaasd aan, overwoog beslist dat ze ’n nieuweling voor had.