Biecht eener schuldige

66

Tegen schemer, met ’n ouwe japon en ’n hoed dien ’k in geen jaren gedragen had, ben ’k naar de Paardenstraat gedrenteld.

Maar omdat ’n wagen met pruimen en peren voor de deur stond, dorst ’k niet voor de menschen, die om te koopen te hoop drongen.

En ’t obscure huis op ’t Groenewegje leek zoo angstig, dat ’k ’r ’n dozijn maal voorbijliep, schuw voor iedereen die passeerde, vóór ’k den moed had ’t portaal in te schuifelen.

In ’t vieze gangetje brandde ’n vleermuis. Nu ’k ’r over schrijf, vind ’k het typisch dat ’k ’t beleefd heb, maar bij ’t loketje met de kleverige aanrechtbank, zaten de zenuwen me zoo dwars, dat ’k schrikte van m’n geluid.

„Hoeveel schiet u hier op?”, zei ’k nauwelijks in de slappe oogen van de vrouw die me hielp, kijkend.

Ze nam ’t in ’r zwart-nagelige handen, verdween.

Zeker ’n vijf minuten bleef ’k wachten. Toen kwam ’n jongetje met ’n pak kleeren, even later ’n vrouw met ’n verband om ’t eene oog, die ’n vogelkooi onder ’r voorschoot verborgen hield.

’t Jongetje peuterde geduldig in z’n neus — de vrouw, minder-geduldig, vroeg of ’k geholpe wier.

Ik zei doodelijk-beschaamd ja, stak ’t hoofd door ’t loketje, om te kijken waar de lommerd-juffrouw met m’n horloge, m’n collier, m’n armband, m’n ringen gebleven was.

Ook de trouwring was ’r bij.

De eeuwige ring.

Ik ben niet bijgeloovig.

De lommerd-juffrouw was bij ’n glasvlammetje bezig m’n gouden armband te toetsen, ’t Licht vulde ’r tanig