Biecht eener schuldige

65

„Praten!”, sprak-ie verwilderd: ,,’k kan alleen uitstel van executie vragen! ’k Kan ze soebatten, de markt van vandaag af te wachten! Reken niet op me met eten! Bonjour!”

„De huur is geweest,” zei ’k aarzelend, bevreesd voor ’n uitbarsting.

,,’k Heb geen rooien duit,” zei-ie dof: „geen tien gulden kontant.”

Z’n matte, energielooze toon dee me pijn.

Als-ie me op dat oogenblik, van de kwellende drie duizend gulden van Joosten had gesproken, zou ’k... ’k Weet niet wat ’k gedaan zou hebben.

Geagiteerd ging-ie de deur uit.

Vrouwen zijn klein. Onwaar. Ze laten óns voor dè kleinheden opdraaien.

In de huiskamer, hoofdpij n-achtig door de warmte van den dag, woog me, na den schrik van ’t exploot, de huishuur, de dreigende huishuur ’t zwaarst. Met ’t gezicht van den eigenaar — ’n christen — viel niet te spotten. Ik kon ’r voor zorgen.

Quasi-kalm schelde ’k Cor, begon ’n gesprek over ’r vader, ’r vrome moeder, ’r broertjes en zusjes — vroeg ’r of menschen die in nood zaten, niet door de lommerdjes werden afgezet — waar die lommerdjes waren? — of ze zelf al ’ns in zoo’n lommerdje geweest was?... Ja, ’r moeder was ’r van ’t voorjaar dikwijls heengeloopen, toen ’r vader, opperman, in den harden winter zoo lang zonder werk bleef.. . Je had ’n gróóte in de Paardenstraat, een in de Zandsteeg, een op ’t Groenewegje... Piengelen, as ze deeën!

Biecht eener Schuldige.    5