Biecht eener schuldige

64

Waarom ’k ’t ineens in ’t Fransch zei, was mezelf niet duidelijk, maar omdat ’k ’t zoo hoogst glimlachend beweerde, glimlachten de patroon en de bedienden smakelijk mee, om ’t waarschijnlijk aangenaam nieuws, dat ’k m’n man meedeelde.

,,’n Exploot?” klonk ’t driftig door de telefoon. „Oui, trés pressant,” lachte ’k hideus.

O, de marteling van ’t komediespel.

„Vervloekt, verdomd!”, driftigde hij, blijkbaar zonder getuigen: „ik kom dadelijk!”

„Dank u wel,” zei ’k tot den patroon, den haak aan het toestel hangend, en met m’n houding geen raad wetend, bang dat ze tóch zouden begrijpen, haperde ’k ’r op los: „wees u zoo goed binnen ’t half uur ’n ons vermicelli en ’n bus kreeft te laten bezorgen.” Hoe kwam ’k op de onzinnige bestelling! ’k Had vermicelli noch kreeft noodig. Afgezien van de onjuistheid, om op ’n boekje bij te bestellen, waarvan je vermoedt, dat ’t nóóit zal betaald worden...

„ ’n Groote of’n kleine bus, mevrouw?”, vroeg de patroon. In comble van onbeholpenheid flesschentrok ’k ’r op los: ,,’n gróóte”.

Buiten den winkel, nóg oneleganter heupwiegelend dan toen Joosten me nakeek, voelde ’k dat ’k bleek werd.

Thuis, in de huiskamer, bracht Cor ’t kopje koffie, zei dat de huisheer met z’n quitantie geweest was, morgen terug kwam. Natuurlijk. Op den dèrden betaalden we huur. Nog nooit uitgesteld...

Als ’n wildeman stoof-ie binnen. En met de sommatie in z’n hand, wou-ie weer dadelijk weg.

„Zouen we eerst niet ’ns praten ?”, zei ’k dringend — met medelijden.