Biecht eener schuldige

Donderdagmorgen.

Je vóélt als iemand je nakijkt — niet van ieder.

’t Geeft je ’n wonderlijk, zacht en bewogen gehuiver over je schouders, je rug, je borst — dat je onvast, bijna verlegen doet glimlachen, aan je gang de zekerheid ontneemt, alsof je in de volte van ’n koffiehuis alleen binnenkomt.

De meeste menschen loopen anders, wanneer ze bekeken worden.

’n Vrouw die twee zwarte oogen achter zich wèet, de oogen van iemand, wandelt met ’n onaangename, beklemmende lichthoofdigheid — als in een dwaas-wijkende ruimte.

Na ’t schrijven van deze regels, heb ’k op de sofa liggen droomen.

Ze zeggen dat droomen bedrog is.

Bedrog...

Droomend, in je eentje, wè.kker-droomend, bereik je de heerlijkste stijging, de klaarste ontleding, de onge-stoordste nabijheid van ieder en alles, zonder dat je bespied wordt, zonder dat je verklaring van de blijde of smartelijke trekken op je gelaat behoeft te geven.

Hoe jammerlijk is ’t, dat de natuur, die in hoofdzaak voor de uiterlijke hoedanigheden der soort zorgt —