Biecht eener schuldige

Woensdagavond.

’k Zit in de tuinkamer, de serredeuren wijd open. Cor profiteert van ’r eersten uitgaansavond — Chéri heeft me, na ’n wrokkigen dag van wederzijdsch bou-deeren, alleen gelaten.

’kZou willen zingen — ’k durf niet voor m’n eigen gevoel.

On ne chante pas dans la maison d’un pendu.

We zijn gehangen.

’k Heb zoo net de Beursnoteering, die potjeslatijn voor me is, ingekeken. Omdat ’k niet weet in wélke fondsen hij spekuleert, ben ’k met m’n pink de kolommen afgeloopen.

Alles lager.

In ’t overzicht stond dat ’r op de hoofdbeurzen een paniek heerschte, dat groote huizen waren gefailleerd, dat ’t eind van de catastrophe niet te overzien was.

Als ’k dat allemaal niet gelezen had, zou ’k aan ’t bedrukt gezicht van m’n man genoeg hebben gehad.

Redenen om wanhopend te zijn.

En ’t is juist de gemeenheid dat ’k niét wanhopend ben.

’k Word bang van mezelf als ik analyseer, als ’k mijn kansen en — koersen bereken, m’n eigen ik niet belieg.

Zoodra je van ’n man niet meer houdt, nee, niet meer hóiidt — ’k zou ’t ’m bij tijden in z’n ooren kunnen schrééuwen, omdat-ie aan m’n heele doen en laten toch niets merkt! — zoodra je tot ’t inzicht ben