Biecht eener schuldige

5°

Of ze als ’t water goed kookte ’t theegerij boven wou brengen?

Of ze benee genoeg te eten hadden gehad?

M’n stem klonk bij al die gezochte vragen — wat is ’t moeilijk ’t discours gaande te houden naast de getuigenis van ’n bevuild tafellaken en ’n gespleten bord — zoo innemend-huiselijk dat ’k mezelf ’n draai om m’n ooren had kunnen geven.

En niet zoo was ze met den dienbak de deur uit, of ’k zweeg in nieuw-wellende verbittering.

Hij boudeerde achter de krant, ik voor de ruit.

De klok tikte. Dee je bij zoo’n gelegenheid je zin, dan zette je den slingér vast.

’n Stilte van boudeeren ergert zich aan alles.

Toen kwam Cor met ’t theewater, veegde ’t tapijt, sprèk ’k weer.

En toen ze héélemaal gereed was, om de schoonmaakster aan de vaten te helpen, ging ’k naar m’n kamer.

In de keuken klonk gefluister. Op m’n teenen toesluipend om te luisteren (wéér luistervink!), om te wéten of ze ’t gesnapt hadden, hoorde ’k ’n stuk van ’t gesprek.

„Ze krakeele hier telkes,” zei de schoonmaakster: „daar zei jij van luste. Hij is ’n goeie vent — zij ’n lastig kr...”

„Wat ’n zonde van ’t bord,” fluisterde Cor: „ze doet asof ’r niks is gebeurd. Net as in me vorige dienst.”

Langzaam liep ’k de trap op.

Wat kon ’t mij schelen!

Zooveel ervaring heb ’k, dat in elk huishouden de dienstboden meneer’n goed mensch vinden... Zonder uitzondering.