Biecht eener schuldige

₄8

donkere stemming, dan aan de groepeering der huwelijken om ons nestje, die waarlijk alle ’n tintje van ’t zelfde te pakken hebben.

Na ’n storm of stormpje in ’n echtelijk tehuis, is de windstilte ondragelijker iets dan de ontzetting van den storm zelve.

De rancuneuze stilte na ’n kwestie neemt ijslijker verhouding aan, vervormt zich tot hooger essence, dan de oneenigheid op haar boertigst.

Of de man boudeert, of de vrouw.

In ’t begin van ’n huwelijk, als ’t huikje nog drijft, neemt de vrouw op den man, of de man op de vrouw belangwekkende proefnemingen wie ’t langst boudeert.

In die dagen wint ’t doorgaans de vrouw.

En alleen daarom, omdat dan de man zich als een kat in ’n vreemd pakhuis voelt.

Later, als hij zich aan de zwijgenis der vrouw, die natuurlijk haar redenen heeft om te zwijgen, bot heeft geslepen, boudeert hij ’t langst.

Chéri en ik zijn in dat stadium.

Een stilte bij ons duurt zóó onguur lang, dat ’n zenuwpatiënt ’r in op zou leven.

Wij willen géén van twee ’t eerst toegeven, omdat we allebei — <ja va sans dire — gelijk hebben.

Bij de familie Langelaan, in de villa M i n e r v a, hebben meneer en mevrouw ’ns zès maanden geboudeerd.

Bij anderen duurde ’t drie, vier weken.

’t Moet.

Wanneer dikke vrinden mekaar de w a a r h e id zeggen, hebben ze de vrijheid mekander ’n poos niet te zien.

Wij zijn elk uur van den dag vastgebakken.